Afgelopen week las ik het het boek dat Cheryl Strayed schreef nadat ze 1700 kilometer van de PCT, de Pacific Crest Trail, heeft gelopen: ongetraind en redelijk voorbereid. Ik las het boek in een keer uit. Wat een stoer wijf!
Cheryl besluit om de PCT te gaan lopen nadat ze op het dieptepunt van haar leven is gekomen: haar moeder is overleden, ze heeft haar relatie verprutst, experimenteert met drugs en voelt zich eenzamer dan ooit.
De Pacific Crest Trail is een lange-afstandspad (4286 kilometer) voor wandelaars in het westen van Amerika dat loopt vanaf de Mexicaanse grens in het zuiden naar de Canadese grens in het noorden. Het pad begint in het plaatsje Campo, Californië, en eindigt in Canada, in het Manning Park, Brits-Columbia en loopt door wildernissen, nationale parken en bergpassen.
De grootste uitdaging van de PCT is de Forrester pas in de Sierra Nevada die moet worden overgestoken, een pas van ongeveer 4000 mtr. hoog. Als er daarbij ook nog een flink pak sneeuw ligt dan is de uitdaging al bijna niet menselijk meer te noemen.
Cheryl begint haar tocht in Mojave, zo’n 400 kilometer vanaf het startpunt van het pad in Campo en loopt zo ver als ze in honderd dagen kan komen. Vanwege de vele sneeuw slaat ze een groot gedeelte van het pad dat door de Sierra Nevada loopt, over. Maar zelfs dan komen er genoeg ontberingen op haar weg.
Wat een beslissing om de PCT te gaan lopen en het ook gewoon te gaan doen. Tijdens het lezen van het boek geeft Cheryl je het gevoel dat ze erg onvoorbereid aan het avontuur is begonnen. Haar collega-PCT’ers lachen haar vooral uit om haar enorme rugzak, “monster”. Ik heb diepe respect voor Cheryl. Ze is gewoon gaan lopen en ondanks haar niet perfecte voorbereiding heeft ze na honderd dagen 1700 kilometer onder haar zolen. Ze doet het gewoon. Heel stoer.
Kortom, een aanrader dit boek dat overigens ook verfilmd is én waarin je ” onze” Nederlands Michiel Huisman ook nog voorbij ziet komen.
Klik hier om naar de website van de Pacific Crest Trail Association te gaan.
