Verena is ziek! Ze is aan de diaree en geeft over. Niet leuk! Erwin en ik ontbijten samen. Verena blijft in bed. Na het ontbijt helpen we Verena met inpakken. Erwin gaat uitchecken en ik ga met Verena naar de auto. Bij de auto kotst ze zichzelf helemaal leeg. Niet leuk. We wilden eigenlijk nog even een rondje door Trinidad lopen en daarna via Sancti Spiritus naar Santa Clara rijden. We besluiten om nu maar rechtstreeks naar ons hotel in Santa Clara te rijden. De route loopt midden door de prachtige groene en bergachtige natuur van de Sierra del Escambray.
Vanaf Trinidad rijden we eerst naar Condado. De weg is barslecht. Hobbelend, bobbelend en slalommend tussen de enorme kuilen door komen we langzaam vooruit. Van Condado rijden we via Guïnía de Miranda, Manicaragua en Mataguá naar Santa Clara. We zien onderweg regelmatig de prachtig in bloei staande Flamboyant. Onderweg komen we eigenlijk alleen maar Cubanen tegen op een paard. Ze zien er uit als cowboys en dragen een grote rieten hoed. In de dorpjes zien we veel paard-en-wagens maar ook Suzuki brommers die erg veel herrie maken, veel rook produceren en amper vooruit komen. Ik vind het begrotelijk dat de mensen hier zo moeten leven. Hun huizen zien er armoedig en slecht tot niet onderhouden uit. Het is misschien maar goed dat ze niet weten dat het ook anders kan. De tijd heeft hier echt stil gestaan en van vooruitgang is niet echt sprake. Triest. We hoeven maar één keer te stoppen omdat Verena moet overgeven. Ze is zo ziek als een hond. Al dat bochtenwerk helpt ook niet mee, daar word je als je niet ziek bent al misselijk van. In Santa Clara vinden we ons hotel heel snel, wederom een CentreParcs-achtig iets. Om twaalf uur staan we bij de receptie. Gelukkig zijn onze kamers al klaar.
Verena duikt in haar bed. De keiharde muziek bij het veel te kleine zwembad waar veel te veel Cubanen in drijven, is niet te missen. Erwin en ik worden er niet zo blij van. We overwegen om de handel in te pakken en ergens anders naar toe te gaan maar beseffen ook dat we dat Verena niet aan kunnen doen. Ze is zo blij dat ze in bed ligt. Ze blijft maar overgeven. Erwin en ik gaan lunchen en daar knappen we van op. Na de lunch ga ik op de kamer even snurken. Erwin gaat weer een poging doen om helderheid over zijn koffer te krijgen. In de tussentijd barst er een enorm onweer los. Fijn, het zwembad gaat dicht en de muziek gaat uit. Tegen vijf uur gaan Erwin en ik samen Santa Clara verkennen. We rijden naar het Plaza de la Revolución om het monument van Che Guevara te zien. Het is een enorm groot beeld.
Daarna rijden we door naar de Tren Blindado. Wederom een monument ter ere van Che Guevara. Mede door deze trein en wagons tot ontploffing te brengen pakte dictator Batista zijn biezen. De Cubanen zijn hem er eeuwig dankbaar voor.
We doen een poging om in het centrum van Santa Clara te komen, bij het Parque Vidal. Dat lukt niet echt. De straten naar het centrum zijn afgezet. We rijden wel drie keer door de smalle, hobbelige straten met diepe kuilen om het centrum heen maar het lukt niet en we zien ook geen andere parkeermogelijkheid. We rijden terug naar de Tren Blindado, parkeren daar de auto en lopen naar het centrum. Nu maar hopen dat de banden nog onder de auto zitten als we terug komen. Er is geen parkeermeneer zoals in Havana.
Rondom het Parque Vidal staan mooie gerenoveerde gebouwen. Er staat ook een spuuglelijk, groen gebouw. Hierin zit een (staats)hotel. Op het dakterras van het prachtige Hotel … drinken we een goeie koffie en daarna tuffen we weer naar ons hotel.
Parque Vidal
We doen een poging om Verena mee te krijgen naar het restaurant. Ze heeft de hele dag nog niets gegeten. Zodra we buiten staan begint ze weer over te geven. Erwin heeft op een bord gezien dat er een Medico op het park is. We gaan op zoek en hoera, er is ook nog iemand. Een mevrouw in het wit, een verpleegster of dokter, dat is ons niet helder, neemt Verena haar klachten serieus. Ze wordt onderzocht en op basis van haar bevindingen stelt ze de diagnose onrust in de buik door verkeerd eten en zonverbranding en daardoor diaree en misselijkheid. Verena is al uitgedroogd doordat ze sinds gisteravond niks binnen kan houden. Ze krijgt pilletjes tegen het overgeven en tegen de diaree en ORS tegen de uitdroging. Daarnaast voert ze een ritueel uit. Verena moet tegenover haar gaan staan, beide houden een witte handdoek bij de punten vast. Ze slaat een paar kruisjes, friemelt met haar vingers en loopt met haar elleboog over de rand van de handdoek naar Verena toe. Ze tikt Verena op haar buik en loopt weer terug. Ondertussen laat ze flinke boeren. Dat doet ze een paar keer. Daarna schud ze de handdoek goed uit en mogen we gaan. Ze loopt nog mee naar het restaurant om het personeel te instrueren over wat Verena mag eten en we krijgen een grote kan waarin we de ORS kunnen mixen. Verena neemt haar medicijnen en een paar slokjes ORS. Nu maar hopen dat het er in blijft.
Ik heb nog een aanvaring met een pauw. We slapen in een soort torentje met een rieten dak. Verena haar kamer is beneden, onze kamer is boven. Als ik de trap omhoog loop zit er een pauw op de trapleuning. In schrik me een hoedje en gil als een speenvarken. De pauw is niet onder de indruk en blijft mooi zitten. Dat is fraai, ik kan er zo niet langs en ik durf er ook niet langs. De pauw maakt gekke geluiden en tussen zijn poten zie ik een ukkie-pauw. Als ik flink met mijn rugzak zwaai vliegt de pauw naar beneden. Ukkie springt ook naar beneden en gelukkig, hij kan vliegen. Je maakt hier wat mee. Gisteravond krabben in het gras, vandaag een pauw op de trapleuning. Het was weer een bijzondere dag.
