Vanmorgen om 7 uur gaat de wekker. We moeten voor negen uur de huurauto inleveren op het vliegveld Varadero. Het is een klein uurtje rijden van ons hotel naar het vliegveld. Langs de weg is het een drukte van belang met mensen die wachten op enige vorm van vervoer. Je zult zo naar je werk moeten, afwachtend wanneer je daar zult verschijnen. Het inleveren van de auto verloopt zonder problemen. We hebben in totaal 1200 kilometer gereden. Het was een prachtige rondreis. We hebben enorm veel gezien en meegemaakt. Zelf rijden is prima te doen maar het kost wel veel energie. Ik ben zo blij dat we geen lekke band hebben gekregen in de Sierra del Escambray en dat we de auto heel en compleet hebben kunnen houden. Na het inleveren van de auto gaan we op zoek naar Erwin zijn koffer. Erwin heeft al tig telefoontjes gepleegd om zijn koffer terug te krijgen helaas zonder enig resultaat. Nu moeten we maar even met de “earmtakken ien ut lekket” zoals Teake van der Meer zou zeggen. Op het vliegveld bij de afdeling “Lost and found” treffen we dezelfde meneer aan als vorige week dinsdag toen we aankwamen. Hij pleegt tig telefoontjes en uiteindelijk komt er een collega. Hij weet waar de koffer is. Afgelopen zaterdag is de koffer naar het hotel in Havana gestuurd. Omdat wij daar niet meer waren heeft de taxichauffeur de koffer weer mee terug genomen. De koffer is zelfs nog in de taxi naar Cienfuegos geweest maar toen bleek dat we daar ook niet meer waren heeft de collega de koffer in de “special room” gezet. Beide mannen gaan naar de “special room”, wij blijven wachtend achter. Als de mannen terug komen, zuchtend en hoofdschuddend, weet ik al genoeg. De koffer is er niet meer. Weer worden er tig telefoontjes gepleegd. Erwin moet aan de telefoon met De Supervisor spreken. Er is een Eureka-moment. De Supervisor weet waar de koffer is. Het is de bedoeling dat wij met een taxi naar De Supervisor worden gebracht, vier kilometer verderop. Hij vertelt dan waar de koffer is, die we op kunnen halen en vervolgens worden wij weer terug gebracht naar ons hotel. Ik ben benieuwd. We moeten een mevrouw met een formulier volgen naar een taxi maar er is een probleem. Er zijn wel taxi’s maar geen chauffeurs, bijzonder. Als er een chauffeur gevonden is worden we in een gele Cubataxi naar de plek gereden waar De Supervisor is. Daar vertelt De Supervisor dat Erwin zijn koffer bij hem thuis staat, Sapperdeflap 😳. De taxichauffeur krijgt instructies hoe hij er naar toe moet rijden. We zijn er binnen een kwartier. Mevrouw Supervisor doet open en verrek, daar is Erwin zijn koffer. Het is bijna niet te geloven en het voelt zo niet ok dat de koffer hier is. Nu maar hopen dat alles er nog in zit, daar ben ik niet gerust op. In het hotel checkt Erwin de inhoud van zijn koffer. Alles zit er nog in. Jippie. We gaan vieren dat Erwin zijn koffer weer heeft. Omdat we nog niet ontbeten hebben doen we dat met koffie 😁 Daarna gaan we lekker naar het strand. We vinden strandbedjes onder de palmbomen en onder de uva, lekker in de schaduw. Met het windje er bij een prima chillplek. De drankjes worden bij ons bezorgd, wat wil je nog meer. Tegen vieren barst er een enorm onweer los. We schuilen in de strandtent. Ik vraag naar de uva, de bomen op het strand en ik krijg een bekertje met vruchten afkomstig van de uva. Ze smaken zoet en hebben net als een olijf een dikke pit en vlezig vruchtvlees.
Na de onweersbui is het iets afgekoeld en blijft het bewolkt. We gaan douchen en eten in het buffetrestaurant. Na het eten luisteren we naar een halve opera-song en besluiten dat dat te veel van het goede is op deze zo mooie dag. Genoeg vertier voor vandaag.
