Van Saltaus/Saltusio in het Passeiertal tot aan Meran/Merano loopt de Maiser Waalweg.Een Waalweg is een pad langs een irrigatiekanaal. De Maiser Waalweg loopt parallel aan de rivier de Passer/Passirio en is acht kilometer lang.
Samen met vriend Erwin en de hondjes ga ik deze wandeling vandaag lopen. Dochter Verena gaat niet mee. Ze heeft geen zin. Vanaf Camping Passeier Meran steken we de brug over en beginnen we aan de wandeling. De wandeling staat goed aangegeven op houten wegwijzers.
Het Passeiertal is onder andere bekend van de appels die hier groeien. Het klimaat (300 dagen zon per jaar!!) en een uitstekende bodemkwaliteit garanderen smakelijke vruchten die ver buiten het Meraner Land bekend zijn. Onze wandeling begint tussen de appelgaarden.
Na een flink stuk lopen tussen de appelbomen is het de bedoeling dat we via een schattig brugje een stromend beekje oversteken. Het is warm vandaag. De honden duiken in het water en wij besluiten om ook door het water te lopen. Het water staat laag dus dat gaat goed. We genieten van de prachtige plek en lopen daarna weer verder.
De appelboeren passen goed op hun appeltjes. Er wordt gesproeid. Het sproeiwater komt via de rivier de Passer in het irrigatiekanaal van de Maiser Waalweg. Ook voor de wandelaars wordt gezorgd. We lopen langs een selfservice barretje met frisdrank, water, rode wijn en heerlijke verse pruimen. Wat een verwennerij. We drinken iets en stoppen een paar pruimen in de tas voor onderweg.
Het landschap verandert. We lopen nu door een soort van bos. De Maiser Waalweg stroomt ruisend met ons mee, een rustgevend geluid. Indra en Jos nemen er af en toe een duik in en slobberen van het heerlijke, koele water. Tussen de appelgaarden liepen we in de volle hete zon. Nu lopen we heerlijk in de schaduw van de bomen. Het is hier heerlijk! Na flink doorstappen lopen we het bos uit. We worden beloond met een prachtig uitzicht over het Passeiertal. Het is hier zo enorm groen. Waar je kijkt is het groen. Een prachtige groene wereld tegen een helder blauw bewolkte hemel. Mooi!
We lopen nu tussen duizenden druivenstokken. De véraison is begonnen. Dat is de Franse benaming voor het verkleuren van de druiven zo’n 60 dagen na de bloei. Blauwe druiven verkleuren van groen naar blauw, rood en soms zwart terwijl witte druiven van groen naar meer doorzichtig goudgeel verkleuren. Niet alle druiven beginnen tegelijkertijd te verkleuren, en dat is hier goed te zien.
Wat me hier opvalt is dat de ranken van de druivenstok langs een soort overkapping groeien. Even googelen leert me dat dit een pergolawijngaard is. De druiven hangen daardoor mooi in de schaduw maar ik vraag me af of ze op deze manier wel voldoende zon krijgen? De route die we lopen gaat een heel stuk onder de druiven door. Een prachtig gezicht. Naast druiven en appels zien we nog heel veel ander fruit hangen zoals peren, perziken, abrikozen, pruimen en zelfs kiwi’s.
Als het bier op is en als we zijn uitgerust lopen we via de Winter Promenade naar het centrum van Merano. Aan de linkerkant stroomt de rivier met geweld door de stad en aan de rechterkant lopen we langs een soort van langwerpige open hal in Art Nouveau stijl. Het wordt de Wandelhalle genoemd. De Wandelhalle wordt gebruikt als expositieruimte voor kunstenaars. We zien er schilderijen en beeldhouwwerken.
 |
|
 |
|
 |
| De Wandelhalle gezien vanaf de rivier de Passer
Copyright foto: http://www.burggrafenamt.com |
 |
| Kunstwerken in de Wandelhalle
Copyright foto: http://www.burggrafenamt.com |
Als we het centrum van Merano bereikt hebben moeten we nog even uitvlooien hoe we weer terugkomen op de camping. We hebben absoluut geen zin meer om terug te lopen. Na wat hulp vinden we de bushalte en stappen we in de bus terug naar ons kasteel. Het was een prachtige mooie dag en we hebben heerlijk gewandeld.
